Bu son şiiri sana yazıyorum
Son bulan duygularımla
Son bulan umutlarımla birlikte
Artık ne anılacak
Ne de hatırlanacaksın
Belki unutamadıklarımdan olacak
Belki de hiç anılmayacaksın
Sarmaşık gülleri açtığında
Hep beni hatırlayıp özleyeceksin
Denize her bakışında
Gözlerimin rengini göreceksin
Gözlerinden iki damla yaş dökülüp
Dudakların adımı fısıldayacak
Denizden esen hafif bir meltem
Yanağını okşayacak
Ellerin ateş gibi yanacak
Sıcaklığımı hissedeceksin
Bahçende cezayir menekşelerini görüp
Anılar tazelenecek beyninde
Kendine kahredip ağlayacak
İsyan edeceksin
Ve
Ben seni sevdiğim
Tek bir mevsimde anacağım
Cezayir menekşeleri açtığında
Onları gördüğümde seni anacağım
Hüzünler çökecek üstüme
Derin bir ahhhh dökülecek dudaklarımdan
Anılara dalacağım
Yaprakları tenini anımsatacak bana
Kokusu kokunu
Rüzgar onun kokusunu değil
Senin kokunu taşıyacak
Rengi gözlerini anımsatacak
İşte
Ben seni sadece
Bir tek o zaman hatırlayacağım
Cezayir menekşeleri açtığında
